تنبلی چشم یا آمبلیوپی یک بیماری در اوایل کودکی است که در آن بینایی کودک در یک چشم آنگونه که باید، رشد نمی کند.در این بیماری، مغز بیشتر بر یک چشم تمرکز می کند و عملا چشم “تنبل” را نادیده می گیرد. اگر این چشم به درستی تحریک نشود، سلول های عصبی که مسئول بینایی هستند به طور طبیعی تکامل نمی یابند.
در ایالات متحده، تنبلی چشم تقریبا 2 درصد از کل کودکان را درگیر می کند و شایع ترین عامل نابینایی جزئی یا کلی در یک چشم به شمار می آید. اصطلاح “تنبلی چشم” گمراه کننده است زیرا چشم تنبل نیست. در واقع این یک مشکل تکاملی در عصب متصل کننده چشم به مغز است، و خود چشم مشکلی ندارد.
چند نکته مهم در خصوص تنبلی چشم
- نشانه های تنبلی چشم شامل تاری دید و درک ضعیف عمق است.
- تنبلی چشم یک مشکل چشمی نیست بلکه ارتباط چشم با مغز مشکل دارد.
- تنبلی چشم می تواند توسط عوامل مختلفی مانند یک عدم تعادل ماهیچه ای یا بیماری چشمی ایجاد شود.
- درمان می تواند موثر واقع گردد و هر چه زودتر شروع شود بهتر است.
درمان
معمولا هر چه سن کودک کمتر باشد، اثربخشی درمان بیشتر خواهد بود. پس از 8 سالگی، احتمال بهبود بینایی به طور قابل توجهی کاهش می یابد ولی درمان هنوز هم می تواند موثر باشد.
دو روش برای درمان تنبلی چشم وجود دارد:
- برطرف کردن یک مشکل اساسی در چشم
- به کار انداختن چشم مبتلا به تنبلی برای تکامل بینایی
درمان مشکلات اساسی چشم
بسیاری از کودکانی که دید یکسانی از دو چشم ندارند (آنیزومتروپی)، نمی دانند که به یک مشکل چشمی مبتلا هستند زیرا چشم قوی تر و مغز کمبودها را جبران می کنند. چشم ضعیفتر به تدریج بدتر شده و تنبلی چشم ایجاد می شود.
عینک
برای کودک مبتلا به نزدیک بینی، دوربینی یا آستیگماتیسم عینک تجویز می شود. کودک باید همواره از عینک استفاده کند تا متخصص بتواند میزان تاثیر آن در بهبود مشکلات بینایی مرتبط با تنبلی چشم را ارزیابی کند. همچنین عینک می تواند انحراف چشم را اصلاح کند. گاهی عینک می تواند تنبلی چشم را برطرف نموده و به درمان دیگری نیاز نیست.
گاهی کودک از زدن عینک شکایت می کند و می گوید که وقتی از عینک استفاده نمی کند دید بهتری دارد. برای اثربخشی درمان، باید کودکان را به استفاده از عینک تشویق کرد.
منبع خبر : برگرفته از سایت درمانکده
